بر این اساس جهت کشش مفتول در حجم زیاد در صنایع مفتولی، نیاز به ماشین آلات و تجهیزات بهتر علی الخصوص حدیده های بادوام تر بیشتر احساس شد . تا اوایل قرن حاضر مفتول ها عموما” از داخل سوراخ هایی که بر روی یک صفحه فولادی به ابعاد ۱۵*۳۰ سانتی متر تعبیه شده بود عبور داده می شد .

معمولا” صفحه فولادی متشکل از تعداد بیشماری سوراخ بود که اغلب دارای یک قطر بوده و تعداد آنها گاهی به ۲۰ یا بیشتر می رسید . خارج شدن نوسان قطر مفتول کشیده شده از حدود مطلوب که ناشی از گشاد شدن مجرای عبور حدیده بود لزوم تعویض سوراخ را اجتناب ناپذیر می نمود . با این شرایط امکان کاهش حدود نوسان و یا افزایش سرعت خطی تولیدی بدون وجود حدیده بهتر و مقاوم تر امکان نداشت .

بعدها بهره گیری از ورقهایی از چدن که حدیده ها بر روی آن تعبیه شده بود گسترش یافت . ابعاد این صفحات از حدود ۵*۵ سانتی متر تا ۳۰*۱۵ سانتی متر می رسید که ضخامت هایی بین ۲۰ تا ۳۰ میلی متر داشتند . علی ایحال عمر چنین حدیده هایی نیز آنچنان زیاد نبود که بتوان امکان تداوم عمل کشش و نازک کاری مفتول و عدم تعویض زود به زود حدیده را به دنبال نداشته باشد .

قابل ذکر است در همان ایام استفاده از الماس طبیعی به عنوان یک ابزار مطمئن و موثر شناخته شده و توسط صنعتگران جهت تولید مفتول بکار گرفته می شد ولی در صنایع مفتولی از الماس برای نازک کاری و کشش مفتول های با قطر کم با تلرانس بسیار محدود و دقیق استفاده می گردید زیرا الماس بسیار گران و در عین حال نگهداری و بازیابی آن بسیار پرخرج و پرزحمت بود .